Rola pielęgniarki w opiece nad 3 letnim dzieckiem z wodonerczem wrodzonym i pęcherzem neurogennym The role of the nurse in care of a 3-year-old child with congenital hydonetherpsis and neurogenic bladder

Abstrakt

Streszczenie
Wstęp: Zaburzenia mikcji i przewlekłe schorzenia układu moczowego stanowią problemy zarówno w opiece pediatrycznej jak i urologicznej. Współpraca zespołów interdyscyplinarnych z dzieckiem oraz jego rodzicami pozwala na jak najlepszą opiekę nad małym pacjentem. Wszystkie działania podejmowane przez zespół pielęgniarski muszą uwzględniać dane zebrane podczas wywiadu z rodziną oraz stałą obserwację dziecka. Należy zachować dokładność, delikatność a przede wszystkim uszanować intymność małego pacjenta.
Cel: Głównym celem niniejszej pracy było przedstawienie zadań i roli pielęgniarki pediatrycznej w sprawowaniu opieki nad dzieckiem z wodonerczem i pęcherzem neurogennym.
Materiał i metody: Jakościową metodą badawczą wykorzystaną w badaniu jest studium indywidualnego przypadku nad 3 letnim dzieckiem z rozpoznanymi schorzeniami układu moczowego. Przed rozpoczęciem opieki nad dzieckiem dokonano retrospektywnej analizy dokumentacji medycznej, w której uwzględniono wypisy szpitalne, historie choroby, wyniki badań biochemicznych oraz obrazowych. Przedmiotem badań jest 3 letnia dziewczynka ze zdiagnozowanym wrodzonym wodonerczem oraz pęcherzem neurogennym.
Wyniki: W opisywanym studium przypadku określono 15 diagnoz pielęgniarskich, do których zrealizowano działania mające na celu poprawę statusu dziecka oraz jego opiekunów. Dzięki utrzymaniu odpowiedniej higieny ciała u dziecka oraz zastosowaniu reżimu farmakologicznego udało się zlikwidować zdiagnozowany u dziecka bezobjawowy ZUM a także zminimalizowano ból w podbrzuszu. Podczas farmakoterapii wystąpiło podwyższenie ciepłoty ciała dziecka powodując jego zmianę zachowania (rozdrażnienie i płaczliwość) a także ogólny dyskomfort. Wdrożone postępowanie farmakologiczne oraz zastosowanie okładów chłodzących przyniosły oczekiwany efekt. Widoczne u dziecka dolegliwości podczas mikcji dzięki zwiększonej podaży płynów oraz zastosowaniu regularnego opróżniania pęcherza moczowego zostały wyeliminowane. Dziecko chętniej oddaje mocz i nie okazuje bolesnego parcia. U opiekunów z kolei wypracowano zasady sterylnego cewnikowania oraz pobierania moczu do analiz. Wpłynęło to na zapewnienie poczucia bezpieczeństwa u dziecka a także wiarę u opiekunów na sukces dalszego leczenia.
Podsumowanie: Podczas wykonywanych cewnikowań dziecko było z reguły niespokojne, nie chciało dobrowolnie położyć się do zabiegu. Obecność oraz uczestnictwo opiekunki pozwoliły na zmniejszenie dyskomfortu dziecka. Dodatkowo stosowano techniki odwracające uwagę dziecka od niedogodności natury emocjonalnej. Ze względu na brak wiedzy oraz umiejętności opiekunów prawnych do czynności opiekuńczo-pielęgnacyjnych u dziecka, podjęto próby angażowania i edukacji opiekunów w tym zakresie. Osiągnięto pozytywną ocenę zdobytych umiejętności, pozwalających zachować właściwe postępowanie, pozwoliło to także na poprawienie stanu psychologicznego opiekunów.